Simmler Julian Erhard (1829–1876), kupiec, przemysłowiec, sędzia handlowy, organizator instytucji kredytowych. Ur. 4 I w Warszawie, był synem Jana Jakuba i Anny Katarzyny Barbary z Simmlerów, 1.v. Grundman, młodszym bratem Karola (zob.) i Józefa (zob.).
S. ukończył szkołę elementarną warszawskiego zboru ewangelicko-reformowanego i rozpoczął praktykę w prowadzonym przez ojca zakładzie meblarskim przy ul. Długiej, następnie przy ul. Mazowieckiej 2. Równocześnie uczył się w szkole handlowej, po jej ukończeniu praktykował w kraju i za granicą. Został dyrektorem zarządzającym rodzinnej fabryki mebli, a także członkiem Zgromadzenia Kupców m. Warszawy. Od czerwca 1865 pełnił z wyboru funkcję sędziego Trybunału Handlowego w Warszawie, w r. 1867 wszedł w skład komitetu założycielskiego Kasy Pożyczkowej Przemysłowców. W grudniu 1868 został członkiem komitetu dla zbadania arteli powstających przy warszawskiej Komorze Celnej, a w czerwcu 1869 – członkiem komisji sprawdzającej kupieckie księgi kasowe. W czerwcu 1871 na wniosek S-a Zgromadzenie otrzymało budynki i plac Komory Wodnej w Warszawie. Od lutego 1872 do marca 1875 S. pełnił funkcję podstarszego Zgromadzenia. W l. 1857–66 był członkiem kolegium Kościoła ewangelicko-reformowanego. Dn. 15 VII 1868 został ponownie wybrany na sędziego Trybunału Handlowego. Razem z grupą wybitnych warszawskich działaczy gospodarczych, kupców i przemysłowców zakładał pierwsze instytucje kredytowe. Cieszył się dużym autorytetem. W r. 1871 został wybrany w skład komisji rewizyjnej Tow. Wzajemnego Kredytu, kierowanego przez Jana T. Lubomirskiego. W l. 1873–5 zasiadał w Komitecie Giełdy Warszawskiej, której prezesem był wówczas znany finansista Leopold Kronenberg.
Ok. r. 1868 S. przeniósł fabrykę mebli prowadzoną razem z bratem Karolem, z ul. Mazowieckiej na ul. Smolną 24/26/28. Bracia rozpoczęli masową produkcję mebli i podjęli ich eksport początkowo do Rosji, a następnie do Niemiec, Austrii i Anglii. Filia zakładu przy ul. Kruczej produkowała posadzki, forniry oraz stolarkę budowlaną. Meble «simmlerowskie» zbliżone do stylu Ludwika Filipa, odznaczały się precyzją i finezją wykonania (połączenie uproszczonego rokoka z barokiem). Cechują one styl firmy nazywany simmlerowskim. Meble tej fabryki znajdują się przeważnie w posiadaniu prywatnych kolekcjonerów. S. zmarł 29 VI 1876 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym przy ul. Żytniej (kw. I, rząd 7, grób 37).
Żonaty (ślub 24 IV 1855) z Ludwiką Freund (1836–1918), pochodzącą z rodziny mieszczańskiej wyznania luterańskiego, miał S. dzieci: Juliana (1856–1859), Edwarda (1858–1928), bankiera, i Anielę Karolinę (1860–1933), żonę Karola Ludwika Strasburgera (1848–1916), dyrektora zarządu Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.
S. był portretowany przez brata Józefa: Portret trzech braci Simmlerów (pierwszy z prawej, ok. 1850, zaginiony), Szlachcic z papugą (olej., 1859, Muz. Narod. w Kr.), Portret Juliana Erharda Simmlera (akwarela, ok. 1860, Muz. Narod. w W.), wszystkie reprod. w: Józef Simmler 1823–1868, Katalog wystawy. Oprac. E. Charazińska, Muz. Polskie w Rapperswilu 26 czerwca – 15 sierpnia 1993; – Bibliogr. Warszawy 1795–1863, W. 1992; Szulc E., Cmentarze ewangelickie w Warszawie, W. 1989 (dot. Anieli Strasburgerowej); Łoza, Rodziny pol., I; – Diehl E., Wiadomości historyczne o cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie, W. 1893; Kraushar A., Kupiectwo warszawskie, W. 1929 s. 138–9, 142, 144; Świątek T., Warszawskie firmy ewangelickie: Wytwórnia mebli J. Simmlera, „Jednota” 1987 nr 11; – Almanach przemysłowo-fabryczno-rękodzielniczo-kupiecki Królestwa Polskiego, W. 1888; Dzierżanowski W., Przewodnik warszawski informacyjno-adresowy na r. 1870, W. 1870; Skorowidz mieszkańców Warszawy, W. 1854; – „Gaz. Handlowa” 1876 nr 142 s. 3; „Gaz. Pol.” 1861 nr 228, 1862 nr 106; „Kur. Warsz.” 1872 nr 19, 21, 1876 nr 142; „Stolica” 1980 nr 20; „Tyg. Ilustr.” 1877 nr 29, 1901 nr 47; – AP w W.: Akta notarialne, kancelaria J. W. Bandtkiego vol. 43 nr 4238, vol. 69 nr 6843, kancelaria F. Bajera vol. 3 s. 595; Napisy na grobie na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w W. (kw. 1, rząd 7, grób 37).
Tadeusz W. Świątek